AMANA

I.

AMANA

Insul. Americae Septentrionalis, una ex Lucaiis, sub Anglorum dominio.

II.

AMANA

mons Ciliciae, qui et Amanus dicitur, et Α῎μανον Stephano. Alii putant esse montem Cappadociae. Lucan. l. 3. v. 244.

Cappadoces, duri populus nunc cultor Amani.

De Ciliciae monte Amano multi Solomonem egisse volunt cum dicit, Cantic. c. 4. v. 8. mecum a Libano sponsa, mecum a Libano venies, contemplaberis a vertice Amana, a vertice Senir, et hermon, e lustris leonum, e montibus Pantherarum. Quibus in speciem non parum favet, quod mons Amanus abundat feris. Cervorum e monte Amano Aelianus ita meminit, l. 5. de Anim. c. 56. Οι εν Σύροτε ἔλαφοι γίνονται μὲν ενὄρεϚι μεγίςτοις, Α᾿μάνῳ τε καὶ Λ.βάνῳ καὶ Καρμήλῳ. Et Oppianus Κυνηγ. 3. memorat lupi genus plane eximii, densis

pilis, labiisaeneis, immensô robore praediti, degentis super nivosa Tauri iuga,

Κίλικάς τε πάγους, καὶ πρῶνας Α᾿μάνου.

Et Val. Flac. l. 1. Argon. v. 488. s. tigridum venationes circa montem Amanum ita describit eleganter, uti solet, in his:

---- Haud aliter saltus, vastataque pernix

Venator cum lustra fugit: dominosque timentem

Urget equum, teneras complexus pectore tigres

Quas astu rapuit pavidô, dum saeva relictis

Mater in adverso catulis venatur Amano.

Proinde, dum Ciliciam provinciam administrabat Cicero, a Cecilio rhetore rogatus est, ut exinde Romam, ad ludos, pantheras ad se mitteret. Ita habet Plut. in Cicerone. Κεκιλίου δὲ τȏυ ρ´ήτορος δεομένου παρδάλεις ἀντῷ πρός τινα θέαν είς Π῾ώμην εν Κιλικίας ἀποτεῖλαι. Sed Κοιλίου legendum pro Κεχιλίου. Ad Caelium enim e Cilicia scribit Cicero l. 2. ep. 11. De pantheris, per cos qui venerari solent, dgitur mandatô meô diligenter. Et statim sequitur iocus, quem Plut. ibidem refert, de fuga Pantherarum e Cilicia in Cariam, querentium, nihil cuiquam insidiarum in Ciceronis provincia, nisi sibi, fieri. Tamen Amana apud Salomonem non potest esse Ciliciae Amanus. Primo, Quia in Iudaea et vicinis locis est scena sacra dramatis. Secundo, Quia Libanus, Amana, Senir, et Hermon usurpantur ut Synonyma. Itaque, ut Hermon et Senir, ita etiam Amana est pars Libani montis, e quâ oritur fluv. eiusdem nominis; qui b. et m. permutatis, etiam Abana dicitur in Ebraeo textu. 2 Reg. c. 5. v. 12. Sed Chaldaeus interpres habet Amana. Interim vero tam Ciliciae mons Amanus, quam Libani pars Amana, a firmitate nomen habent. Id enim Ebraeis est aman, ac proinde Lucano durus dicitur. nam quod Amanum dici volunt, quia Orestes εν τούτῳ τῷ ὄρει τῆς μανίας την` λῦϚιν ἐυρε, ridiculum est, inquit Vir magnus de Phoen. Solon. l. 1. c. 5. Nic. Lloydius.